نام‌های کمی مانند «فرناندو تورس» در دهه نخست قرن ۲۱ توانستند فوتبال را تحت تاثیر قرار دادند؛ ستاره‌ای که سال ۲۰۰۱ با طی کردن پله‌های ترقی در آکادمی اتلتیکومادرید خود را به تیم نخست رساند و در لیورپول به نقطه اوج دوران ورزشی خود رسید. مهاجمی که در سال ۲۰۱۱ لیورپول را به مقصد چلسی ترک کرد تا بزرگ‌ترین اشتباه خود را مرتکیب شود. پس از چلسی نوبت به میلان و در نهایت بازگشتی احساسی به اتلتیکومادرید رسید. او پس از ترک اتلتیکو سال‌های آخر فوتبال خود را در ژاپن سپری کرد. فرناندو تورس ۳۵ ساله که به دلیل صورت بچگانه‌اش به او لقب «ال‌نینیو» داده بودند، مدتی پیش بازنشستگی خود از فوتبال را اعلام کرد. او استعداد طلایی اتلتیکومادرید بود که از دل آکادمی به پیراهن روخی‌بلانکو رسید.

فرنادندو در شهر فوئنلابرادا است چشم به جهان گشود و در سال ۱۹۹۵ پس از زدن ۵۵ گل برای تیم جوانانِ رایو راهی مادرید شد. پدربزرگش هوادار متعصب اتلتیکومادرید بود و به همین دلیل او بدون درنگ پیشنهاد روخی بلانکو را پذیرفت. با ادامه موفقیت‌های تورس در آکادمی، سران باشگاه مطمئن شدند که چهره خاصی را در کشف کرده‌اند. بسیاری چشم به پیشرفت او داشتند و منتظر شکوفایی تورس بودند. جالب اینکه یک سال پس از پیوستن به اتلتیکومادرید، سر و کله رقیب همشهری یعنی رئال مادرید پیدا نیز در ماجرا پیدا شد اما تورس پیشنهاد قوهای سپید را رد کرد.

در سال ۱۹۹۸ تیم زیر ۱۵ ساله‌های اتلتیکو در تورنمت «نایکی کاپ» به قهرمانی رسید و مدتی بعد از آن بود که فرناندو تورس عنوان بهترین بازیکن زیر ۱۵ سال اروپا را از آن خود کرد. توانایی‌های فرناندو موجب شد بند فسخ قرارداد او با اتلتیکو در حالی که هنوز ۱۶ سالش نشده بود به ۳ میلیون یورو افزایش یابد. این نخستین قرارداد حرفه‌ای او بود که در سال ۱۹۹۹ به امضا رسید. تورس با شروع قرن جدید آماده بازی در تیم نخست روخی‌بلانکو بود اما شکستگی درشت‌نی پا باعث شد این اتفاق به تعویق بیفتد. با این حال در نهایت در اواخر فصل ۰۱-۲۰۰۰ انتظار هواداران برای دیدن پسرک درخشان آکادمی به پایان رسید و یک هفته بعد از نخستین حضور در تیم اصلی اتلتیکومادرید، ستاره اولین گل خود را نیز برای تیم‌اش به ثمر رساند.

تا تابستان ۲۰۰۱ دیگر کسی نمی‌توانست چشم از تورس ببندد و او را نادیده بگیرد. فرناندو با تیم زیر ۱۶ ساله‌های اسپانیا به رقابت‌های جام ملت‌های اروپا رفت و در آن مسابقات نشان داد سرعت پیشرفتش چقدر بالا بوده. فرناندو در آن مسابقات ۷ گل به ثمر رساند و گل پیروزی اسپانیا در دیدار فینال را وارد دروازه فرانسه کرد. در پایان مسابقات نیز مطابق انتظارات جایزه بهترین بازیکن تورنمنت را به آغوش کشید.

با این قهرمانی «ال‌نینو» به عنوان مهره اصلی تیم نخست به «وینسنته کالدرون» بازگشت. گرچه در فصل ۰۲-۲۰۰۱ با تنها ۶ گل در ۳۶ مسابقه درخشش لازم را نداشت اما با صعود روخی‌بلانکو به لالیگا فصل برای او پایانی شیرین داشت. گلی که برابر لوانته به ثمر رساند نشانگر سطح بالای او بود؛ تورس از روی خط محوطه جریمه با یک ضربه چیپ دروازه حریف را باز کرد تا امید هواداران اتلتیکومادرید به ستاره نوجوان خود افزایش یابد.

فرناندو هنگام صعود اتلتیکو به لالیگا خودش را به یکی از مهره‌های اصلی تیم تبدیل کرده بود. در نخستین فصل خود در لالیگا با زدن ۱۳ گل بهترین گلزن تیمش نام گرفت و به اتلتیکو کمک کرد فصل را در رتبه یازدهم به پایان برساند. فصل بعد به عنوان سومین گلزن برتر لالیگا معرفی شد و علیرغم سن کمش توانست به بازوبند کاپیتانی تیم نیز دست پیدا کند.

اتلتیکومادرید در آن سال‌ها با تیم مدعی امروز فاصله بسیاری داشت؛ تورس خلبان یک هواپیمای در حال سقوط شناخته میشد اما بدون توجه به شرایط همواره به کمک تیم محبوبش می‌شتافت. مدت کوتاهی پیش از آنکه «ال‌نینیو» باشگاه را ترک کند؛ «خسوس گارسیا» مدیر ورزشی وقت تیم پذیرفته بود که ماندن تورس در آن تیم یک اتفاق خنده‌دار است. اما فرناندو تصمیم گرفت بار تیم محبوب کودکی‌های خود را به دوش بکشد و تا سال ۲۰۰۷ در «وینسنته کالدرون» ماند. جالب اینکه او تا تابستان ۲۰۰۷ در ۱۷۳ بازی در لالیگا ۷۵ گل به ثمر رساند و به تنهایی مانع از سقوط تیم محبوبش به دسته پایین‌تر شد. اگر بگوییم حضور تورس جوان در آن روزها به قدرت گرفتن این روزهای اتلتیکو کمک کرده، به هیچ عنوان پر بیراه نگفته‌ایم چرا که بدون او احتمال بازگشت اتلتی به لالیگای دو بسیار بالا بود.

پسر محبوب اتلتیکویی‌ها اما تا همیشه نمی‌توانست در خانه بماند و سرانجام زمان جدایی فرا رسید. تورس از همان روزهای نخست بازی در لالیگا مورد توجه تیم‌های انگلیسی قرار داشت اما به تیم خود وفادار ماند و به بازوبند کاپیتانی رسید. سرانجام عبارت نوشته شده داخل همان بازوبند نیز تیم آینده فرناندو را مشخص کرد: «هرگز تنها قدم نخواهی زد.»

در واقع همه چیز از چند شایعه شروع شد؛ تورس و چند تن از دوستانش به شعار لیورپولی‌ها علاقه داشتند و از آن شعار استفاده می‌کردند. فرناندو علاقه‌ای به خالکوبی این شعار نداشت پس تصمیم گرفت داخل بازوبند کاپیتانی خود این جمله را بنویسد. مسئله‌ای که کسی متوجهش نشد و قرار هم نبود کسی آن را ببیند اما در یکی از دیدارها بازوبند از دست ستاره باز و شعار معروف لیورپولی‌ها روی بازوبند دیده شد! از آن لحظه به بعد انتقال او به لیورپول دیگر یک تقدیر بود.

البته که «رافائل بنیتز» سرمربی وقا لیورپول نیز جذب هموطنش را بهترین گزینه می‌دید و با شکستن رکورد نقل‌وانتقالاتی وقت سرخ‌پوشان مرسی‌ساید و پرداخت ۲۵ میلیون پوند، مهاجم اسپانیایی را به آنفیلد آورد. گرچه حضور «ال‌نینیو» با انتقادات همراه بود اما ستاره خیلی زود منتقدانش را به سکوت فرا خواند و به سمت بهترین روزهای دوران بازی‌اش گام برداشت.

تورس دیگر تنها امید یک باشگاه به حساب نمی‌آمد و به همین دلیل با آزادی خاطر بازی می‌کرد. از طرف دیگر با حضور او، بار روی دوش «استیون جرارد» نیز سبک‌تر شد تا این دو ستاره خیلی زود زوجی رویایی تشکیل دهند. بازیکنان لیورپول در خدمت تورس بودند و او هم از این ماجرا نهایت بهره را می‌برد.

چلسی نخستین قربانی تورس بود، تیمی که بارها از تورس ضربه خورد و در آخر راه توقف او را در جذبش از لیورپول دید! فرناندو در همان فصل نخست حضورش در انگلیس درخشید. در واقع در روزهای حضورش در اسپانیا برخی شک داشتند که او بتواند به یک مهاجم بزرگ تبدیل شود اما پیشرفت ال‌نینیو در انگلیس هرگونه شک در این خصوص را مرتفع ساخت. تورس در نخستین فصل خود در لیگ برتر انگلیس ۲۴ گل زد و ۴ پاس گل داد. ضمن اینکه در تنها حضورش در جام اتحادیه هت‌تریک کرد و در لیگ قهرمانان اروپا – که تا نیمه نهایی پیشروی کردند – شش گل به نام خود به ثبت رساند. به این ترتیب کم‌کم در آنفیلد نیز لباس قهرمانِ شهر را پوشید.

تورس در یورو ۲۰۰۸ تمام توانایی‌های خود را به نمایش گذاشت تا شک‌های باقی مانده در خصوص خود را نیز به دریا بریزد و در نهایت به مردی تبدیل شد که سلطه اسپانیا بر جهان فوتبال را کلید زد؛ مهاجم گاهی خسته‌کننده لاروخا در فینال این رقابت‌ها دروازه تیم ملی آلمان را گشود تا گل قهرمانی اسپانیا به نام او ثبت شود.

تورس به عنوان قهرمان اروپا به لیورپول بازگشت و حالا یکی از بهترین‌های جهان به حساب می‌آمد. آنفیلد مسحور جادوی تورس بود و او به حدی خوب کار کرد که برخی بالاتر از «رابی فاولر» او را بهترین شماره ۹ تاریخ باشگاه می‌دانستند. در نخستین بازی فصل با یک شوت زیبا از پشت محوطه جریمه، پایش به گلزنی باز شد اما در بدترین زمان ممکن با مصدومیت سنگین مواجه و از میادین فاصله گرفت. با تمام این اوصاف در دربی مرسی‌ساید به مستطیل سبز بازگشت و برابر اورتون دبل کرد. بعد از آن بود که دیگر تمام کمپانی‌ها مشتاق استفاده از چهره او به عنوان نفر تخست تبلیغات بودند؛ از جمله کمپانی معتبر «نایکی». او قلب تمام فوتبال‌دوستان را همچون لیورپولی‌ها تک‌تک به تسخیر خود درآورد.

آمار مصدومیت‌های تورس اما به مرور بالا رفت؛ در فصل ۰۹-۲۰۰۸ اغلب به دلیل مصدومیت همسترینگ از میادین دور بود و تنها ۲۴ بار پا به زمین گذاشت. جالب اینکه در همان فصل برابر چلسی دبل کرد و در پیروزی رویایی ۴ بر یک مقابل منچستریونایتد هم خوشحالی خاص خودش را به تصویر کشید. در فصل بعدی ۱۸ گل در لیگ برتر زد اما در ماه آوریل مصدومیت‌ها او را وادار به عمل زانو و خانه نشینی تا پایان فصل کرد. تورس کم‌کم به ستوه آمد؛ لیورپول قهرمان نمیشد و ستاره می‌دانست که مدت زیادی تا پایان ندارد. به همین دلیل به فکر جدایی از سرخ‌های آنفیلد افتاد، کاری که قلب هواداران لیورپول را شکست.

در روز پایانی انتقالات زمستانی ۲۰۱۱ با ۵۰ میلیون پوند به استمفوردبریج چشمک زد و رنگ لباس فرناندو آبی شد. با این حال حقیقت قابل انکار نبود؛ ال‌نینیو از دوران اوجش بسیار فاصله گرفته بود اما به هدفش در لندن رسید و به جام قهرمانی انگلیس بوسه زد. بعدها در بازگشت به اتلتیکو هم به قهرمانی رسید تا ویترین افتخاراتش خالی نماند: یک قهرمانی لیگ قهرمانان اروپا، دو قهرمانی لیگ اروپا، قهرمانی جام حذفی انگلیس به همراه قهرمانی در یورو و جام جهانی برای او کارنامه خوبی ساخت.

این نوشته ترجمه‌ای از مقاله جیمز مارتین برای سایت Thesefootballtimes که با اندکی تغییر و تخلیص به فارسی برگردانده شده.